สังข์ทอง ตอน รจนาเลือกคู่

ข้อมูลเบื้องต้น

เมืองสามล มีกษัตริย์ปกครองคือ ท้าวสามลและมเหสีคือ นางมณฑา มีพระธิดาทั้งสิ้น 7 พระองค์ 
(พระธิดาทั้ง 7 มี 5 องค์กำลังนั่งเล่นจ้ำจี้มะเขือเปราะอยู่และอีก 2 องค์กำลังนั่งปักผ้าอยู่เช่นกัน)
พระธิดา 5 องค์ : จ้ำจี้มะเขือเปราะ กะเทาะหน้าแว่น พายเรืออกแอ่น กระแท่นต้นกลุ่ม สาวๆหนุ่มๆ อาบน้ำท่าไหน อาบน้ำท่าวัด เอาแป้งไหนผัด เอากระจกไหนส่อง เยี่ยมๆ มองๆ นกขุนทองร้องฮูก... 
เรืองยศ : โอ๊ยยย...เสด็จพี่ เล่นเบาๆกันหน่อยได้มั้ยเพคะ น้องไม่มีสมาธิปักผ้าแล้วนะ
มะลิวัลย์ : ฮืมมม...นังเรืองยศ น้อยๆ หน่อยเถอะย่ะหล่อน ดัดจริตเป็นนกน้อยไม่ดูน้ำหนักตัวเลยนะยะ แหม...กะอีแค่จิ้มดึงจิ้มดึงเนี่ย ต้องใช้สมาธิด้วยหรือยะ
(เรืองยศจะลุกขึ้น รจนาห้ามไว้)
มะลิวัลย์ : ดีมาก รจนา จักปรามพี่สาวไม่ให้ตกมัน จะได้ไม่ต้องเดือดร้อน เล่นต่อ...
พระธิดา 5 องค์ : จ้ำจี้มะเขือเปราะ กะเทาะหน้าแว่น พายเรืออกแอ่น กระแท่นต้นกลุ่ม สาวๆหนุ่มๆ อาบน้ำท่าไหน อาบน้ำท่าวัด เอาแป้งไหนผัด เอากระจกไหนส่อง เยี่ยมๆ มองๆ นกขุนทองร้องฮูก...
ท้าวสามล : เฮ้อออ...ผู้หญิง ผู้หญิง มองไปทางไหนก็เจอแต่ผู้หญิงทั้งนั้น... อุ่ย (นางมณฑาเดินตามมาติดๆ)
นางมณฑา : ผู้หญิงแล้วเป็นไงเพคะ หรือว่าทรงเบื่อผู้หญิงแล้ว
ท้าวสามล : โฮ่ๆโฮ แหม...แม่มณฑา อะไรกัน พี่ก็ได้แต่บ่นน่ะจ้ะ แต่พี่ไม่ได้เบื่อหรอกนะจ๊ะ
นางมณฑา : บ่นไปแล้ว จะทำให้ลูกเรากลายเป็นผู้ชายได้เหรอเพคะ 
ท้าวสามล : แหมะ...แม่มณฑาจะมาพูดจาต้อนหน้าต้อนหลังพี่ให้มันเกิดอะไรขึ้นเล่า พี่กลุ้มก็ปล่อยให้พี่ได้ระบายมันออกไปบ้างเถอะ
นางมณฑา : อยากจะบ่น เชิญบ่นตามพระทัยเลยเพคะ ถ้ารู้อย่างนี้หม่อมฉันให้เสด็จพี่หยุดทำตั้งแต่คลอดมะลิวัลย์แล้วล่ะเพคะ  
ท้าวสามล : น้องก็รู้ว่าพี่ไม่ได้กลุ้มใจเรื่องลูกเลย แต่ที่พี่กลุ้มใจคือเมืองสามลเนี่ย จะมีใครดูแลปกครองต่อจาก พี่
นางมณฑา : เสด็จพี่ยังทรงแข็งแรง ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ
เช้าวันต่อมา พระธิดาเกศเมือง เรืองยศและรจนา ได้ทำลูกชุบเสวยกัน
เรืองยศ : น่ากินจังเลย หอมด้วย 
รจนา : อร่อยมั้ยเพคะ (ธิดาทั้ง 4 เสด็จผ่านมาพอดี) เสด็จพี่เพคะ ลองชิมลูกชุบฝีมือน้อง 3 คนมั้ยเพคะ
มะลิวัลย์ : ไม่ล่ะย่ะ ฉันไม่ชอบกินขี้มือใคร (ทั้ง 4 องค์หัวเราะพร้อมกัน)
เรืองยศ : อู้ย ก็ดีเหมือนกันล่ะเพคะ เพราะว่าน้องก็ไม่ชอบให้ใครมากินขี้มือเหมือนกัน (ธิดา 3 องค์ ยุยงพระธิดามะลิวัลย์)
มะลิวัลย์ : นังเรืองยศ..
เรืองยศ : เป็นถึงพระธิดาองค์โต รับสั่งให้มันไพเราะได้หรือไม่เพคะ
มะลิวัลย์ : นังเรืองยศ...
เรืองยศ : เห็นทีต้องอบรมบ่มนิสัยกันยกใหญ่ พี่เกศเมืองเพคะช่วยอบรมบ่มนิสัยเรื่องการใช้วาจาให้พี่มะลิวัลย์หน่อยสิเพคะ ถือซะว่าทำบุญกับคนแก่ (มะลิวัลย์กรี๊ดดด... ทำท่าจะเข้ามาตบ)
รจนา : เสด็จพี่เพคะ น้องว่าอย่ามีเรื่องกันเลยเพคะ
มะลิวัลย์ : ลุย... (พระธิดาทั้ง 6 เข้าตะลุมบอนตบตีกัน)
จากนั้น ธิดาทั้ง 7 ก็เข้าเฝ้าท้าวสามลกับนางมณฑา
นางมณฑา : เล่นอะไรกันอยู่เหรอลูก ถึงได้มอมแมมเป็นลูกหมาลูกแมวอย่างงี้
เรืองยศ : ลูกกับพี่มะลิวัลย์เล่นฟัดกันเพคะ แล้วพี่กรรณิกา พี่สารภี พี่ยี่สุ่นเทศ ก็ลงเล่นฟัดด้วยเพคะ รุมกันฟัดลูกใหญ่เลยเพคะ 
กรรณิกา : แต่เกศเมืองก็ช่วยเรืองยศฟัด เอ้ย ช่วยกันเล่นด้วยนะเพคะ เสด็จพ่อ
ท้าวสามล : เอาล่ะ จะฟัดกันหรือว่าเล่นกันขอให้เป็นครั้งสุดท้ายละกันนะ
สารภี : ทำไมล่ะเพคะ
ท้าวสามล : ลูกๆ ของพ่อทั้ง 7 คน โตเป็นสาวแล้วและมีงานอื่นที่สำคัญกว่าที่จะต้องทำ
ยี่สุ่นเทศ : อะไรเหรอเพคะ
ท้าวสามล : พ่อกับแม่จะจัดพิธีเลือกคู่ให้กับลูกๆ ทั้ง 7 คน พ่อจะให้เสนาไปป่าวประกาศเชิญกษัตริย์โอรสเมืองต่างๆ มาให้ลูกเลือกเป็นคู่เรียงเคียงหมอนยังไงล่ะลูก (ธิดาทั้ง 6 ดีใจกันมาก ยกเว้นรจนา)
พอถึงวันเลือกคู่ เหล่ากษัตริย์โอรสเมืองต่างๆ มากันมากมายตามคำเชิญองท้าวสามล
ท้าวสามล : อ้าว...พวกท่าน สงบอกสงบใจเอาไว้ก่อนนะ อดใจรออีกสักครู่ เดี๋ยวลูกสาวเราทั้ง 7 คน ก็จะออกมาให้พวกท่านเลือกคู่กันแล้ว ไม่ต้องชะเง้อคอยืดคอยาวเป็นคอห่านแบบนี้หรอก
นางสนมรับใช้ : พร้อมรึยังเพคะ
ธิดาทั้ง 5 : พร้อมตั้งแต่เมื่อวานแล้วย่ะ
นางสนมรับใช้ : แล้ว พระธิดาเรืองยศ พระธิดารจนาล่ะเพคะ
เรืองยศ : พร้อมทั้งความสวย ความสง่าและความสงบ (ธิดาทั้ง 5 ทำท่าอ้วกพร้อมกัน)
นางสนมรับใช้ : งั้นก็...เชิญเสด็จเพคะ (ธิดาทั้ง 6 เดินผ่านนางสนมรับใช้ไปด้วยความดีใจและกรี้ดไปด้วย)
ธิดาทั้ง 7 เสด็จออกมายังท้องพระโรง โดยมีเหล่ากษัตริย์โอรสเมืองต่างๆ รอยลโฉมเพื่อเลือกคู่อยู่
ท้าวสามล : อ้าว...เชิญเจ้าชายทั้งหลาย (เจ้าชายทั้งหลายพากันวิ่งมารอด้านหน้าเพื่อเลือกคู่)
ลูกมะลิวัลย์ในฐานะที่เจ้าเป็นพี่คนโต พ่อให้เจ้าเลือกก่อน (มะลิวัลย์กรี๊ดกร๊าดดีใจก่อนที่จะไปหยิบพวงมาลัย)
ทหารเหลือ : พระธิดามะลิวัลย์ทรงเลือกเจ้าชายทศวงศ์เป็นคู่ครองแล้ว
ทศวงศ์ : พี่ได้แล้ว น้องเอ้ย ไปก่อนนะ
ท้าวสามล : เอ้า...ลูกกรรณิกา
ทหารล้น : พระธิดากรรณิกาทรงเลือกเจ้าชายทศวรรษเป็นคู่ครองแล้ว
ท้าวสามล : ลูกสารภี
ทหารเหลือ : พระธิดาสารภีทรงเลือกเจ้าชายมณเทียรเป็นคู่ครองแล้ว
มณเทียร : ไม่จริง ไม่จริง ฉันมาเลือกเจ้าชายไม่ได้มาเลือกเจ้าหญิง ไม่เอา...
ท้าวสามล : ลูกยี่สุ่นเทศ
กุนทล : ขอพี่เถิดนะ ถ้าผิดจากน้องเนี่ย พี่คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว...นะ (หันไปบอกเจ้าชายองค์อื่น) ขอเราเถอะนะ
ทหารล้น : พระธิดายี่สุ่นเทศทรงเลือกเจ้าชายกุณทลเป็นคู่ครองแล้ว
ท้าวสามล : ลูกเกศเมือง
เกศเมือง : เรารู้แกวพวกท่านแล้วแหละ
เทพาราช : น่ารัก สวย ปะ
ทหารเหลือ : พระธิดาเกศเมืองทรงเลือกเจ้าชายเทพาราชเป็นคู่ครองแล้ว
ท้าวสามล : เอ้า...ลูกเรืองยศ เอาให้เหมาะ
เดชฤทธิ์ : ข้าพเจ้าสู้คนนะ
เรืองยศ : เสด็จพ่อ (พวกเจ้าชายรวมกลุ่มกัน) เสด็จแม่ (จากนั้นเดชฤทธิ์ก็พุ่งออกมาล้มตรงหน้าเรืองยศ เรืองยศจึงคล้องพวงมาลัยใส่ข้อมือให้เดชฤทธิ์)
ทหารล้น : พระธิดาเรืองยศทรงเลือกเจ้าชายเดชฤทธิ์เป็นคู่ครองแล้ว
ท้าวสามล : ตาเจ้าล่ะ ลูกรจนา
รจนา : เสด็จพ่อเพคะ ลูกไม่ปรารถนาที่จะเลือกผู้ใดเลยเพคะ
ท้าวสามลและนางมณฑา :  หา... !  (เหล่าเจ้าชายพากันกลับไปนั่งที่เดิม)
ท้าวสามล : ไหนเจ้าลองบอกพ่อมาซิ ที่เจ้าไม่ยอมเลือกคู่ในวันนี้เพราะเหตุใดรจนา
รจนา : ลูกไม่ปรารถนาผู้ที่มาเลยเพคะ
นางมณฑา : ลูกไม่ชอบกษัตริย์ ราชา โอรส เจ้าชายที่มาเลยเหรอลูก
รจนา : เพคะ
ท้าวสามล : เรื่องมาก ดูพี่ๆ ของเจ้าสิ บอกให้เขาเลือก เขาก็เลือก ไม่เห็นจะท่ามากเหมือนอย่างเจ้าเลย รู้ไว้นะรจนา เจ้าจะต้องเลือกคู่ให้ได้ เพราะพ่อจัดการอภิเษกลูกทั้ง 7 คนพร้อมกัน
นางมณฑา : แล้วถ้าเกิดรจนาเลือกคู่ไม่ได้ล่ะเพคะ
ท้าวสามล : หึ...ก็จะไม่มีการจัดการอภิเษก จนกว่ารจนาจะเลือกคู่ได้
เจ้าเงาะเมื่อหนีมาจากเมืองยักษ์ได้แล้ว แวะที่เมืองสามล เพื่อตามหาพ่อแม่ต่อไป
เด็กคนที่ 1 : เฮ้ย...ใครมาสร้างเพิงไว้ตรงนั้นวะ ไปดูกันดีกว่าปะ (เด็กๆ เข้าไปดูเจ้าเงาะนอนอยู่ที่เพิงนั้น เจ้าเงาะวิ่งไล่เด็กๆ)
เด็กคนที่ 2 : เฮ้ย...พวกเรา เงาะมันไม่ดุหรอก เงาะมันชอบดอกไม้ (เด็กเด็ดดอกไม้ล่อเจ้าเงาะพร้อมร้องเพลงด้วย)
หลายวันต่อมา…
ท้าวสามล : นี่ยังเลือกไม่ได้อีกเหรอวะเนี่ย
ทหารเหลือ : ยังพะเจ้าค่ะ
ท้าวสามล : แล้วนี่ผู้ชายหมดเมืองรึยังวะ ไอ้เหลือ ไอ้ล้น
ทหารล้น : หมดแล้วพะเจ้าค่ะ (ทหารเหลือกระซิบบอกทหารล้น) ยัง (ทหารล้นกระซิบถามทหารเหลือ) ใครล่ะ
ทหารเหลือ : ยังเหลืออีกตัวนึง...เอ่อ...อีกคนนึงพะเจ้าค่ะ
ท้าวสามล : ใครวะ
ทหารเหลือ : ไอ้เงาะพะเจ้าค่ะ
ท้าวสามล : เงาะ เอ๊ะ หน้าตามันเป็นเป็นยังไงเรอะแม่มณฑา
นางมณฑา : เสด็จพี่ยังไม่เคยเห็นเลย แล้วหม่อมฉันจะเคยเห็นได้ไงล่ะเพคะ
ท้าวสามล : เอ็งแน่ใจเหรอวะว่าเหลือไอ้เงาะที่ว่านี้อีกเพียงคนเดียว
ทหารล้น : พะเจ้าค่ะ ถ้าหมดจากไอ้เงาะแล้วก็เหลือข้าพุทธเจ้า 2 คนแล้วล่ะพะเจ้าค่ะ
ท้าวสามล : ทะลึ่ง ! ทหาร..
ทหารล้น : ขอพระราชทานอภัยพะยะค่ะ
ท้าวสามล : นี่ นี่ ข้าเรียกพวกเอ็ง 2 คนเนี่ยแหละ รีบไปเอาตัวมันมา ข้าจะดูซะว่า รจนาจะเลือกมันรึเปล่า ไป
ทหารเหลือ ทหารล้น : พะยะค่ะ
เด็กๆ พาทหารไปหาเจ้าเงาะ
เด็กคนที่ 3 : น้า...พาไอ้เงาะเข้าไปในเมืองทำไมเหรอ
ทหารทน : ก็พาเข้าไปเลือกคู่กับพระธิดาสิวะ พระธิดาไม่ทรงเลือกใครซักคนเดียว
ทหารทาน : ไอ้หนู พอจะมีวิธีแนะนำให้น้าพาไอ้เงาะไปหน่อยได้มั้ย
เด็ก 3 คน : ได้สิ ไม่ยากหรอก (ทหารทนกับทหารทานเอาดอกไม้แดงไปล่อเจ้าเงาะ)
ทหารพาเจ้าเงาะเข้ามาในวัง
ทหารเหลือ : ขอเดชะ พระอาญามิพ้นเกล้า บัดนี้ข้าพเจ้าได้นำเจ้าเงาะเข้าเฝ้าพะเจ้าค่ะ
ท้าวสามล : ฮึ...ไปเอาตัวมันเข้ามา
ทหารล้น : เบิกตัวเจ้าเงาะ
ท้าวสามล : นี่เป็นผู้ชายคนสุดท้ายของเมืองนี้แล้วนะ รจนา อยากจะดูนักว่ามันจะหล่อเหลาเอาการสักแค่ไหนกัน (ท้าวสามลวิ่งหนีเจ้าเงาะ) เอามันออกไป ออกไป (แล้วเจ้าเงาะก็หันไปมองรจนา) เอาซี เลือกสิ รจนา
เมื่อนั้นรจนานารีมีศักดิ์ เทพไท้อุปถัมภ์นำชัก นงลักษณ์พึงเพาะเจาะจง นางเห็นรูปสุวรรณอยู่ชั้นใน เอารูปเงาะสวมไว้ให้คนหลง ใครๆ ไม่เห็นรูปทรง พระเป็นทองทั้งองค์อร่ามตา ชะรอยบุญรอไซร้จึงได้เห็น ต่อจะเป็นคู่ครองคะนองหา พิศพลางนาง
เสี่ยงมาลา แม้ว่าเคยสมภิรมย์รัก ขอให้มาลัยนี้จงไปต้อง เจ้าเงาะรูปทองจง
ประจักษ์ เสี่ยงแล้วโฉมยงลงลักษณ์ ผินพักตร์ทิ้งพวงมาลัยไป
ท้าวสามล : เฮ้ย...  (เจ้าเงาะเข้ามาเล่นกับท้าวสามลและนางมณฑา) นังรจนา..งามหน้านักนะมึง
ต่อมา... ท้าวสามลได้ขับไล่รจนากับเจ้าเงาะไปอยู่ที่กระท่อมปลายนา (เจ้าเงาะทำท่าทางบ้าใบ้ใส่รจนา)
รจนา : ใจคอจะแกล้งบ้าใบ้ไม่พูดจาให้รู้เรื่องเลยเหรอ จะทำให้น้องเศร้าหมองไปมากกว่านี้ทำไม หรือจะแกล้งน้องให้เจ็บช้ำน้ำใจ คงพอใจและมีความสุขมากใช่มั้ย เอาเถอะถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร น้องจะไม่อยู่เซ้าซี้อ้อนวอนให้รำคาญใจอีกก็ได้
เจ้าเงาะ : จะออกไปไหนรจนา นี่ก็มืดค่ำแล้ว ข้างนอกมันน่ากลัว อยู่กับพี่ดีกว่า
รจนา : จะให้อยู่ด้วยแต่ไม่ยอมพูดจา ใครจะไปเข้าใจล่ะ
เจ้าเงาะ : ช่างตัดพ้อต่อว่านัก แต่เอาเถอะ เจ้าว่าอะไรพี่พี่ก็ไม่เถียง เพราะพี่ยอมเป็นทาสเทวีนับแต่พี่เห็นหน้าเจ้าและพี่ก็ไม่มีวันถอนตัวขึ้น นับตั้งแต่เจ้า โยนมาลัยรักให้พี่
รจนา : ช่างพูดนัก ใครว่าเป็นมาลัยรัก เห็นว่าเป็นเงาะป่าชื่นชอบดอกไม้ ก็เลยแกล้งโยนให้ ใครจะไปรักเงาะป่าบ้าใบ้ล่ะ
(เจ้าเงาะพนมมือร่ายมนต์ถอดรูปเงาะเป็นพระสังข์)
พระสังข์ : รจนา หันมามองหน้าพี่หน่อยสิ
รจนา : น้องเห็นมาทั้งวันแล้ว ยังจะต้องให้น้องดูอะไรอีก (พระสังข์เขยิบเข้าไปใกล้ๆ และจับมือรจนา)
พระสังข์ : ไหนว่าเห็นมาทั้งวันแล้วยังไง
รจนา : ปล่อยน้องก่อน
พระสังข์ : เรื่องอะไรพี่จะปล่อยให้เจ้าเดินหนีพี่ไปล่ะ
รจนา : แต่น้องจะให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้มานั่งกอดน้องอยู่ได้อย่างไร เล่าเรื่องของพี่มาให้น้องฟังก่อน
พระสังข์ : ได้สิ แต่พี่ขอหอมชื่นใจทีนึงก่อนนะ (พระสังข์จับที่ไหล่รจนาแล้วหอมแก้มหนึ่งที่) ปะ เข้าไปข้างในก่อนแล้วพี่จะเล่าให้ฟัง
แล้วทั้งสองก็พากันเข้าไปคุยกันในกระท่อมอย่างเข้าใจกัน